John Kerstens, tweede kamer-lid van de PvdA schrijft:
In het kader van onze zorgtour bezocht ik vorige week woonzorgboerderij De Hagert in ’t dorpje Leur bij Wijchen. In en rond een monumentale boerderij kunnen daar dementerende ouderen en mensen met een verstandelijke beperking terecht voor 24-uurszorg en dagbesteding. En kan de buurt er terecht: op ’t volkstuintje, om zelfgemaakte jam te kopen en om een keer in de twee weken samen te koken en te eten. Om maar wat te noemen.
Los van het feit dat De Hagert in een geweldige (landelijke) omgeving is gelegen en alleen al daarom in niets te vergelijken is met de verzorgingstehuizen die we allemaal kennen, sprak vooral de filosofie er mij erg aan. Een filosofie die tot werkelijk in de haarvaten te vinden is bij Bernadette en Ton Baaijens, initiatiefnemers en ‘uitbaters’ van De Hagert. Zij groot geworden in de zorg, hij onderwijskundige van huis uit. Een filosofie ook waarin ik bevestigd zag wat ik al wist: praat je met de voorzitter van de Raad van Bestuur van een grote zorginstelling, dan hoor je wat er allemaal níet kan. Praat je met de professional, dan hoor je hoe het wèl kan. Hoe zorg dichtbij mensen, met die mensen centraal en zonder bergen bureaucratie, vormgegeven kan worden. Dichtbij, beter en zelfs goedkoper.
Die filosofie kan vast in allerlei mooie volzinnen aan ’t papier worden toevertrouwd, maar werd voor mij vooral duidelijk in een aantal door Bernadette en Ton bij wijze van spreken tussen neus en lippen door gedane uitspraken als: ‘zou ik hier zèlf willen wonen?’ Of: ‘Hier gaat het om het welzijn van mensen, meer nog dan om de zorg.’ ‘Heb je zin in weer een nieuwe dag?’ En: ‘Ja (dat kan), tenzij’.
Méér nog dan in uitspraken als deze is de filosofie van De Hagert voor mij echter toch vooral te vangen in de levensvreugde die ik er bij iedereen aantrof: bij de bewoners voorop natuurlijk (niet in een stoel, maar op het erf) en bij vrijwilligers en professionals. De eersten symbool voor de verbinding met de Leurse en Wijchense gemeenschap, de laatsten weer helemaal terug bij waarom ze ooit voor ‘de zorg’ hadden gekozen.
Dagblad De Gelderlander had een journalist en fotograaf met mij op pad had gestuurd. Een dag later stond in een zowat paginagroot artikel (voorzien van een alleszeggende foto van bewoonster Thea en Femke van de dagbesteding die tegenover mij trots en vrolijk hun verhaal doen) dat ik ‘mijn ogen uitkeek’ en ‘zeer onder de indruk’ was. En zo was het. Ik zou er ooit zelf wel willen wonen. In De Hagert.
Op zijn website geeft John Kerstens, tweede kamer-lid van de PvdA een verslagje van zijn werkbezoek aan de Hagert in het kader van de PvdA- Zorgtour.
www.pvda.nl/berichten/2013/02/Gelukkig+oud+worden
